Un Nuevo Idioma

ke guzto me da ezcrivir un testo como ezte. Lla ace tIempo ke traía ganaz de dezaserme de rreglaz y de gramma ke zolo estorvaN porke llo nazi deznudo iletrado e inkulto zin attaduras a naDa ke paresieran modalez o amarrez de kultura, por ezo Ammo la libertad keda la iknoransia, entre maz inkulto mejor, azi tendre menoz pretensionez deke krean ke soi kien no soi. Aparesere ante todos virjen, inpulido, como sino me ubiera modifikado ninguna skuela ningun livro. Ke me dejen bibir como llo kiero, ke nadie me molezte ni trate de korrejir la forma en ke io avlo, la forma en ke llo ezcrivo, porke soi felis azi i azi me enkuentro a toda madre a todo guzto.

Oi lla kon mi nuebo bokabulario i rropaje zali a la kaye a mirar pajaroz i rramas, en el parke me emkontre a alguien kon my mismo stilo, i nos puzimos a charlar en ezte lenguaje de kalo, de rima i nos fuimos entendiendo poko a poko, avlamos de la lyertad, delas no ataduraz, de la philozofia del uniberzzo.

Dezpuez el zako un poko de grass, de weed, de mota como aki dezimos, i nos reljamos un tanto maz, entonzez dibagamos por el siverspazio i por galazias ignotas, rezolbimoz loz provlemaz del mundo i zobrebolamos chido el planeta. Ezto ez vivir, de berdad, la pura neta, gritamos i zaltamos como somvies vajo dezkargas electrikjas de ace-dece, aunke suavezito ce nos fue pasando el toke asta ke vajamos de golpe i porraso a la vanketa, i nos fuimos reconoziendo otr bez poko a pokko. El era unbagavundo i llo un tipo dezempleado, kreo ke del govierrno, andrajosoz i susios amvos de tanto kaminar de azolearnos en el parke de rrebolkarnos en el paztto, noz zentamos en una vanka, i nos rekonozimos errmanos kon el mismo guzto i kon la misma nesezidad, de bibir i de ammar…

 Fue así que los dos recobramos la cordura, él era un businessman atareado que por un momento se olvidó de su infelicidad, y yo un poeta un cuentista que descendió al nivel del asfalto para sentir para percibir para respirar.

Nos separamos. Él tomó el saco de su traje impecable, se puso los zapatos, la corbata; y yo tomé mi cuaderno de viaje y mi lápiz para comenzar a escribir una historia increíble, fantástica; una de amor entre dos seres, una que dirá que vale la pena amar, amar con locura, amar sin desasosiego, sin límites, sin barreras, sin tabús; amar aunque duela, aunque sea difícil... olvidar.

                                      ɷɷɷɷ …. ϰϰϰϰ …. ɷɷɷɷ

 Van como de costumbre unos poemas de hace algunos muchos años; tienen que ver con lo que, para mí, significa... escribir.

  

La Retórica No Se Me Da

He intentado

escribir poemas

de lunas nuevas

o de lunas mordisqueadas,

de escarabajos que corroen

las flores del corazón humano.

De la longitud de la vía láctea,

de lo amplio del amor de hermano.

Recorro caminos de lodo que no llevan,

que no conducen a ningún lado,

flanqueados por palabras sin sonido,

adjetivos, sustantivos sin sentido.

 

Pienso ahora en un poema con la O.

Pero decido que la A suena mejor,

para decir María, mamá, papá,

lágrima, violeta, rosa, soledad,

alegría y campana hueca.

 

No me fijo en la rima si la hay,

ni en el término de la nota misma.

Pues para decirte que te quiero.

Siempre lo más simple...

 

Es lo mejor.

  

    Amo

Amo las palabras

que todo dicen,

y las que no dicen nada.

Mamá, papá, hermano.

Hueco, mierda, ala.

 

Por lo pronto

yo me niego a usar

frases largas sin sentido.

 

A partir de ahora:

 

Para decir Buenos días.

Diré Sol.

 

Para decir Abuelita querida.

Diré Lluvia.

 

Para decir Amada amante.

Diré Lágrima.

 

Para decir Buenas noches.

Diré Cama, o mejor Almohada.

 

Para decir Suicidio. Diré Vida.

 

Y para decir Recién nacido.

Diré Muerte.

 

Y con este lenguaje aprendido

me iré caminando sin zapatos

por las calles de mi casa,

descalzo por los cuartos de mi cuadra.

 

Nota:

 

Siempre he querido, siempre, escribir un poema que pertenezca más al lector, que al poeta. Que diga lo que quieras; que se ajuste, a lo que sientas.

 

Yo te dejo lector que en este poema, reemplaces las cursivas, que adiciones las que quieras.

 

               Poema Para Hacer

 

Bajo la

limpia

clara

suave 

afanosa

mar

luna

abeja

 

 

 

 

 

 

 

 

Que se

esconde

trepa

olvida

 

por

en

la tapia

el sol

la estrella

la aguja

 

 

 

 

 

 

 

Hay una

verde

rosa

ingenua

azul

sorpresa

mirada

selva

niña

 

 

 

 

 

 

 

 

Que ni

él

  

yo

ella

 

ni

yo

él

ella

piensan

sabemos

esperan

creen

 

 

 

 

 

 

Que

han

hemos

ha

he

formado

creado

hecho

dicho

nacido

una idea

un romance

una esfera

una salsa

un poema.

 

 

   Declaración

Declaro al amor

como un proceso

frágilmente reversible.

 

 

    Merci Beaucoup

Agradezco infinitamente

al proceso de la vida

el haberme dado

esta única oportunidad,

de sentir, hablar, leer

y escribir.

  

     …. ∞∞∞∞…. ɞɞɞɞ …. ∞∞∞∞…. ɷɷɷɷ …. ϰϰϰϰ …. ɷɷɷɷ…. ∞∞∞∞ ….

Comentarios

Entradas populares